Ik accepteer het niet

Zoals ik al eerder blogde gaat D. misschien naar het speciaal onderwijs. Ook L. zou deze weg moeten gaan, maar daar hebben wij een stokje voor gestoken en mogen nog een jaar flexi zijn. En over D. hebben wij ook de nodige twijfels of dit wel de weg is die wij moeten gaan, aangezien de SO school niet geheel bij haar noden aansluit, maar de basisschool ook niet. Twijfel.

En toch accepteer ik het niet dat onze kinderen niet mee zouden kunnen komen met de rest van de klas. Ik bekijk het liever van een andere kant. Onze kinderen zijn niet in staat, om zich aan de huidige manier van leren aan te passen. Kan je niet meekomen, dan val je buiten de boot. Met L. merken wij nu na bijna een half jaar thuis leren, dat ze wel degelijk mee kan komen, alleen niet volgens de richtlijnen zoals die op een school gelden. Zij heeft zo ontzettend veel geleerd in het afgelopen half jaar. Dat had ze op school nooit gehaald.
Het onderwijs moet toch anders kunnen....


In mijn zoektocht op 'het net' ben ik de Feuerstein methode tegengekomen. Delen ervan spraken mij zeker aan. Volgens die methode hebben kinderen geen plafond, er is veel meer mogelijk dan dat er vaak in de hulpverlening of op school wordt gedacht. Via de bieb heb ik het boek: "Laat me niet zoals ik ben" gereserveerd.  Een mooie titel. Hopelijk komt het boek snel binnen, dan heb ik in de vakantie wat te leren en te lezen.

Hiep hiep hoera

L. is vandaag jarig! Onze kleine, grote meid. Klein van stuk ( 1.06 m.), maar zo groot in haar eigen beleving. Al 8 jaar. Vanochtend hoorde ik rond een uur of half 5 voetjes schuifelen over de overloop, ze was dus al wakker. Nadat ze even had gespiekt in de badkamer of het al licht was, wij hebben rolluiken voor de ramen dus is het altijd donker in de slaapkamers, kroop ze toch weer terug in bed.

En dan eindelijk kwamen wij haar 'wakker maken' rond kwart over 7.
Slingers in de kamer, cadeautjes uitpakken, lekker niet thuis werken en ook niet op school, wel even een traktatie brengen, taart maken en vanmiddag opeten en van alles doen waar je zelf zin in hebt. Wie wil er nu niet 8 worden...

Een kwestie van verhoudingen

Vandaag ben ik met L. begonnen om de provincies van Nederland aan te leren. Drenthe, Overijssel en Zeeland kent ze ondertussen uit haar hoofd en ze kan ze terugvinden op kaarten van Nederland. Ik wilde voorzichtig aan beginnen met alleen Drenthe, waar opa en oma wonen en Overijssel, omdat wij daar zelf wonen toen ze ineens Zeeland aanwees en wist te benoemen. Op mijn vraag hoe ze dat kon weten, antwoordde ze dat ik dat al eens verteld had. Een scherp geheugen dus.
We hebben gekeken op geprinte kaarten en kaarten op de computer. Daarna wilde ze wel eens de wereldbol zien. Ook prima, de wereldbol opgezocht en laten zien. 'Waar is nu Zeeland?' vroeg dochterlief. Tja, wijs Zeeland maar eens aan als provincie terwijl Nederland al zo ontzettend klein is als land en haast verdwijnt tussen de omringende landen en zeeën. Hoe leg je dat uit...
En dat Zeeland geen land is, maar ook 'slechts' een provincie dat bij Nederland hoort dat wel weer een land is. En waarom wij zo lang in de auto moeten zitten wanneer wij naar opa en oma gaan. Drenthe en Overijssel liggen toch naast elkaar? Op de kaart is het allemaal zo dichtbij. Het is een kwestie van verhoudingen, maar die zijn nu nog even zoek.

Net zo flexi

Een tijdje geleden mocht ik mij melden op school voor een gesprek over onze dochters D. en L. Regelmatig wordt ik geacht om op school te verschijnen en de voortgang van beide dames te bespreken.

Voor dochter D. hebben wij afgesproken dat het wellicht een goed idee zou zijn om haar naar het speciaal onderwijs over te plaatsen. Dit item hadden wij thuis al vaker bij de hand gehad, maar om het nu ook van school te horen, dat is toch even slikken.
Afgelopen week ben ik samen met jongste dochter L. naar de speciale school gegaan om er eens een kijkje te nemen. Veel rolstoelen, extra brede deuropeningen, grote toiletten enz. Niet dat D. dat nodig heeft, zij loopt motorisch niet achter, maar het wordt er allemaal aangeboden. En in vergelijking met een 'normale' basisschool een enorme rust en zichtbare structuren. Dat zal D. ongetwijfeld goed doen.

Na de zomervakantie gaat D. zelf eens even een kijkje nemen om te zien of ze het ziet zitten. En na lang beraad bij mijzelf, begin ik voorzichtig te denken dat ze op 'die speciale school' wellicht meer kan leren dan nu op de basisschool, waar ze een pakketje kopieerbladen moet wegwerken, omdat de methode niet meer lukt. Waar blijft de doorgaande lijn dan? Hoe meet je vooruitgang?
Heel even overwoog ik flexi- of thuisonderwijs voor D., maar ze is zo'n mensen mens. Dat gaat niet werken.

En wat kwam er uit het gesprek over L?
Wij mogen nog een jaar flexibel zijn.... Dus lekker thuis en op school leren. En dat is ook precies wat zij wil en wat bij haar past. Passend onderwijs voor ieder kind!